τελικό του Champions League για δεύτερη φορά έπειτα από την αποτυχημένη απόπειρα τη σεζόν 1973-73, όπου ηττήθηκε με συνολικό σκορ 5-1 στο διπλό, τότε, τελικό (1-1, 4-1) των   Βρυξελλών από την Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ και του Γκερντ Μίλερ. Αυτή τη φορά, όμως, έρχεται με τα… γκάζια, καθώς η ψυχολογία της ομάδας του Ντιέγκο Σιμεόνε βρίσκεται στο Zενίθ μετά την ισοπαλία στο Καμπ Νου απέναντι στη Μπαρτσελόνα, που σήμανε την κατάκτηση του πρωταθλήματος για πρώτη φορά μετά το 1996.

 

Με κεντρικούς πρωταγωνιστές τους Γκάμπι, Ντιέγκο Κόστα, Κουρτουά και Κόκε η Ατλέτικο κατάφερε να μπει σφήνα ανάμεσα στη μισητή συμπολίτισσά της και τη Μπαρτσελόνα, κάτι που τελευταία φορά συνέβη τη σεζόν 2003-04 από τη Βαλένθια του Ράφα Μπενίτεθ. Τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία αυτής της ομάδας φέρει αναμφισβήτητα και ο προπονητής της – και μέλος της ομάδας του 1996 – Ντιέγκο Σιμεόνε. Ο Αργεντίνος τεχνικός, αφιχθείς το Δεκέμβριο του 2011, όχι μόνο συνέχισε τις επιτυχίες των προκατόχων του, Χαβιέρ Αγκίρε και Κίκε Φλόρες, αλλά έκανε και το παραπάνω βήμα. Δημιούργησε μια ανταγωνιστική ομάδα,  εξαιρετικά στημένη από άποψη τακτικής, με παίκτες-εργάτες που ιδρώνουν τη φανέλα τους, κάτι που φάνηκε στα παιχνίδια των Colchoneros στη νοκ-άουτ φάση του Champions League απέναντι στη Μίλαν, την Μπαρτσελόνα και την Τσέλσι του Ζοζέ Μουρίνιο. Ακόμα, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα δείχνοντας στον κόσμο ότι οι μεγάλες ομάδες δεν δημιουργούνται με τα εκατομμύρια, αλλά δημιουργούνται αργά με δουλειά και υπομονή. Το μόνο που απουσιάζει πλέον από τη φαρέτρα της Ατλέτικο και του Αργεντινού μάνατζερ είναι το κύπελλο με τα «αυτιά» που θα απογειώσει κυριολεκτικά το σύλλογο.

 

Από την απέναντι πλευρά βρίσκεται η βασίλισσα Ρεάλ, που προσπαθεί μανιωδώς να ξορκίσει την κατάρα του décima, δηλαδή του δέκατου τίτλου στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Ένας τίτλος που της διαφεύγει από το τον τελικό του 2002 στο Χάμπντεν Παρκ της Γλασκόβης, όπου η καταπληκτική ομάδα του Ζιντάν, του Ραούλ, του Φίγκο και πολλών άλλων αστεριών κατάφερε να ξεπεράσει το εμπόδιο της τότε φιναλίστ, Μπάγερ Λεβερκούζεν. Έκτοτε, οι Γκαλάκτικος μετρούν 6 αποκλεισμούς στη φάση των 16, 1 στα Προημιτελικά και 4 στους ημιτελικούς. Γι’ αυτό το λόγο φέτος φιλοδοξούν να σηκώσουν το τρόπαιο στον ουρανό του Ντα Λουζ και να φτάσουν σε διψήφιο νούμερο τις κατακτήσεις τους.

 

Η ομάδα του Κάρλο Αντσελότι είναι μία από τις πιο πλήρεις που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, με  το χρήμα του Άραβα επενδυτή να ρέει άφθονο στο Σαντιάγο Μπερναμπέου. Έτσι, οι έτεροι Μαδριλένοι δημιούργησαν μια πλήρη ομάδα, αποτελούμενη από παίκτες έτοιμους να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Η φετινή χρονιά της Ρεάλ ξεκίνησε με στόχο να κάνει το τρεμπλ, κατακτώντας τόσο τους εγχώριους όσο και τους ευρωπαϊκούς τίτλους. Στα εγχώρια, οι Μερένχες έχουν να επιδείξουν μονάχα την κατάκτηση του κυπέλλου (Copa del Rey, το κύπελλο του «βασιλιά») απέναντι στη Μπαρτσελόνα ένα μήνα πριν. Το πρωτάθλημα χάθηκε, επομένως ο μοναδικός στόχος που είναι ακόμα εφικτός, είναι η κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης. Έχοντας αποκλείσει το φαβορί για τον τίτλο, τη Μπάγερν του Πεπ Γκουαρντιόλα, έχοντας πάρει εκδίκηση για τον περσινό αποκλεισμό στα ημιτελικά από τη Ντόρτμουντ και παίζοντας θεαματικό ποδόσφαιρο, η φετινή Ρεάλ φαίνεται ικανή να εκπληρώσει το στόχο της. Μοναδικοί «πονοκέφαλοι» για τον Ιταλό τεχνικό η συμμετοχή του Κριστιάνο Ρονάλντο που ταλαιπωρήθηκε από τράβηγμα, καθώς και η απουσία, λόγω καρτών και ενός ηλίθιου κανονισμού της ΟΥΕΦΑ, του βασικού γραναζιού της μεσαίας γραμμής της βασίλισσας, του Τσάμπι Αλόνσο. Βέβαια, οι οιωνοί δεν είναι και πάρα πολύ ευνοϊκοί, καθώς η μπασκετική Ρεάλ δεν κατάφερε να απαλλαχτεί από τη δική της κατάρα του εννάτου τροπαίου, χάνοντας στον τελικό του F4 του Μιλάνο από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

 

Έτσι, το Σάββατο το βράδυ θα είμαστε όλοι καθηλωμένοι στις τηλεοράσεις μας παρακολουθώντας ένα κανονικό ντέρμπι, έναν πραγματικό τελικό. Θα καταφέρει η Ρεάλ να κατακτήσει το décima ή θα χαμογελάσει η Ατλέτικο πανηγυρίζοντας την παρθενική της κατάκτηση στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση; Ας νικήσει ο καλύτερος!