με το μέρος μας καθώς ο ήλιος λάμπει λούζοντας με άπλετο φως αυτό τον ιερό τόπο. Με το που κατεβήκαμε ζαλισμένοι από το λεωφορείο αντικρίσαμε ένα πανέμορφο τοπίο, γεμάτο βλάστηση όπου οι πανύψηλες κορυφές του Παρνασσού, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν χιονισμένες, μας εντυπωσίασαν. Μετά από λίγο περπάτημα, ίσα-ίσα για να ξεπιαστούμε, βλέπουμε τους πρώτους χώρους ξενάγησης. Το μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο.

 

Καθώς μπήκα πρώτα στο μουσείο, θα επιλέξω να ξεκινήσω με αυτό. Ένα μοντέρνο και τεράστιο κτίριο (2270 τ.μ.) που αποτελείται από δεκατέσσερις αίθουσες και στο οποίο βρίσκονται αντικείμενα τα οποία βρέθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο. Η πλειοψηφία των εκθεμάτων είναι αναθήματα, δηλαδή τάματα που πρόσφεραν οι αντιπροσωπίες των διάφορων πόλεων-κρατών που επισκέπτονταν το μαντείο για να πάρουν χρησμό. Έτσι, στην πρώτη αίθουσα θαυμάσαμε καταπληκτικά έργα μικροτεχνίας και προχωρώντας περισσότερο, μπήκαμε στις επόμενες αίθουσες όπου την προσοχή μας τράβηξαν τα αγάλματα των δύο κούρων, όπως και η σφίγγα των Ναξίων, και τα δύο δημιουργήματα της αρχαϊκής περιόδου. Στην συνέχεια, ξεναγηθήκαμε στις αίθουσες με έργα από την κλασική εποχή και έπειτα, των ελληνιστικών χρόνων, όπου εκτίθεται και ο ομφαλός της Γης (σύμβολο των Δελφών), όπως και των ρωμαϊκών. Αυτό, όμως, που τράβηξε την προσοχή όλων ήταν το χάλκινο άγαλμα του Ηνίοχου, το ωραιότερο, κατά την ταπεινή μου άποψη, έκθεμα του μουσείου, το οποίο απεικονίζει ένα νεαρό, αμέσως μετά τη νίκη του στους αγώνες. Το πιο αξιοθαύμαστο στο άγαλμα αυτό είναι η έκφραση του νεαρού, η οποία συνδυάζει αριστοτεχνικά τη χαρά με τη μελαγχολία που δημιουργείται από την κατάκτηση του ανώτατου.

 

Μπορεί η ξενάγηση στο μουσείο να ήταν άκρως κουραστική, ωστόσο, τα δύσκολα δεν είχαν αρχίσει, καθώς ακολουθούσε και η περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο.

 

Με τη γλώσσα να έχει, ήδη, φτάσει στο χώμα άρχισε η ανάβαση στο λόφο, στις πλαγιές του οποίου βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος. Από τα πρώτα μέτρα της δύσκολης και ανώμαλης ανάβασης, αρκετοί έμειναν πίσω, αφού είχαν βγει νοκ-άουτ. Τέλος πάντων, όσοι από εμάς συνέχισαν, νομίζω ότι αποζημιώθηκαν τόσο από τα απομεινάρια των διαφόρων κτισμάτων, όσο και από την καταπληκτική θέα, την οποία οι περισσότεροι αξιοποιήσαμε για μια αναμνηστική φωτογραφία. Ως προς τα κτίσματα, τώρα, τα κυριότερα από αυτά είναι ο θησαυρός (θησαυροφυλάκιο) των Αθηναίων, ο αντίστοιχος των Σιφνίων και ο ναός του Απόλλωνα. Στο υπόγειο αυτού του ναού, η Πυθία, καθισμένη σε έναν τρίποδα και ευρισκόμενη σε κατάσταση έκστασης, λόγω των αναθυμιάσεων που έβγαιναν από τα έγκατα της Γης, έδινε τους χρησμούς στις αντιπροσωπείες που την επισκέπτονταν. Αφού φωτογραφίσαμε το ναό, συνεχίστηκε και η περιήγηση η οποία φαινόταν να μην έχει τελειωμό. Εντελώς “πληροφοριακά”, ζήτημα να ολοκληρώσαμε την ξενάγηση τα μισά άτομα από αυτά που ξεκινήσαμε και όσοι μείναμε, χρειαστήκαμε αρκετή ώρα για να συνέλθουμε.

 

Την ώρα της αναχώρησης, όλοι είχαμε μια γλυκόπικρη γεύση. Επισκεφτήκαμε έναν ιερό και πανέμορφο χώρο που λένε ότι αποπνέει δέος και μαγνητισμό, συναισθήματα που αρκετοί αισθανθήκαμε. Ωστόσο, ο εξοντωτικός χαρακτήρας της ξενάγησης επισκίασε, κατά κάποιο τρόπο, την επίσκεψη αυτή. Επειδή, όμως, βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, μπαίνοντας στα λεωφορεία, κρατάμε μόνο τα θετικά και καταστρώνουμε τα σχέδια για τη συνέχεια της εκδρομής.

 

Και… μία συμβουλή από τον παθόντα: Ο αρχαιολογικός αυτός χώρος είναι “απαγορευμένος” για ανθρώπους με προβλήματα μέσης ή κόπωσης. Γιατί; Θεωρώ πως απαντήθηκε παραπάνω.